نوشته شده در تاريخ سه شنبه 25 تير 1392برچسب:, توسط حسن قاسمی قاسموند |

 اي به قربون تو بي عشق تو جون سي چِنُمه       

 اَركفِ پاته نبوسُم مو دُهون سي چنُمه

 مو نَمَهنُم تو بمَهني كه مُو خارُم تو گُلي

 جُون تويي اَر تو نَبوي وام،ديه جون سي چنُمه       

اَر نَگُم دردِته چينام كه تو اُميد مُني        

 سي چه كَر كَر بكُنُم وا كَس و جون سي چنُمه

 اَر تو شُل شُل نكُني وا كَد و بالا مِن مال        

 بهلُمي كُه بِگِرُم مال و بُهون سي چِنُمه

 مَچِد ايرُم كه دعا وُر تو و جونِ تو كُنُم         

 اَر نَه سجاده و تسبيح و قُرون سي چنُمه

 به زمين و به زمون جا نَگِرِهدُم چه كُنُم     

 بي گُل ري تو زمين سي چه، زمون سي چنُمه

 تير‍ مِرزِنگِ تُونه خَردُم و رهدُم به جريت        

 هي كُرِ زال بگو تير و كمون سي چنُمه

 ـــــ  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  ـــــ

 يوسفعلي ميرشكاك:

 ياد اَر چه نيكُني زِ مو اي يارِ چارلنگ          

 يادِت بخير اي گُلِ كُهسارِ چارلَنگ

 اي گُل چه وَستِه مَر كه اِخوي دل ز مو بُري    

 بَندي به دِشمِنونِ نشوندارِ چارلَنگ

 رَو پُرس كو چه كِردِنِه اي مُشتِ بي خدا       

 زي پيشتَر به مردُم هُموار چارلَنگ

 پارِت به وير مَند چه دوني چه وَس چه رَهد    

 زي پايتَختِ پير به پيرارِ چارلَنگ

 وا زورِ انگليس و قُرون خَردِن دُرو    

 تَش زيد به خرمن گسل و گُلزار چارلنگ

 از وير مو نَرَهدِه و تا مرگ نيرِوِه           

 تا زِين به قِرقِره سَرِ سَردارِ چارلَنگ

 هر چَن به مو دياره كه چي خينِ «مَمدلي»

 اَفتَو  سَر ايدِرارِه زِ شَوگارِ چارلَنگ

كاري مَكُن كه ننگِ لُرون بُوييم زي بَتَر             

 تاريكتَر كُنيم شَوِ تارِ چارلَنگ

 اَر كُر بُو خوتي بِنِه دِندونه ري جيَر         

تا سَر زَنه درفش جهوندارِ چارلَنگ

ـــــ  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  ـــــ

 محمدعلي مرداني:

  آپولو

 

اَشنيدُم راهي ماهي آپولو                     

 دو سه روزه مِن راهي آپولو

 آپولو جون، مو طرفدار تونُم           

 خوم ز جون عاشق و غمخوار تونُم

 ارچه مو اهل دهاتُم آپولو                           

يه كمي اهل سَواتُم آپولو

 اِگومِت هر سو نشستي مِن مه                 

 خوو بوَن مين زمين تيرِ نگَه

 آپولو جون تو اي كهنه خدا               

 هيچ كجا نيد و هِدِس وُر همه جا

 جاس مَني وُر دلِ نوع بشره                     

 هو زِ پلكِ تيه هم نزديكتره

 بگو از قلب ايمانا آخدا                          

 كُجِني بي خَوَر از حال ايما

 گُشنه و تشنه فراوونه ديه                   

 ز يونه خينسون اَر ارزونه ديه

 آپولو جونِ بَوِت راستِ بگو            

 هر چي مرداني ازت خواستِ بگو

 اي همه پيل كه نابيد اِبوهه                    

 يا هَمِس ري به هوا ديد اِبوهه

 چه خراووي ها كه آباد نيكُنه                    

 چه گرفگارا كه آزاد نيكُنه

 چه ايبو اَر به فقيرون بِدِنِس                   

 بهرِ درداي بي درمون بِدِنِس

 آدما مين زِمين حرص ايزَنن             

 سي يه دسمال وِ زمين تَش ايوَنِن                              

 ز همه خاك زمين سير نيبوهِن               

به خيالسون كه ديه پير نيبوهن

ـــــ  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  ـــــ

 سيدعلي صالحي:

 باوينه و بهون

 سي مَرغا، سي مالمير، سي دره باريك

تو بِنَر دلم گره يه اَور تاريك

 اُن ايا ز كُه بنا ... گَل كَوگ و توهي

 بِل برُم گَل بگرم وا كوگ كوهي

 دي مُردم ز غُروَت و ز بي قراري

 بل برُم زال بزنُم تا آسِماري

 ز لالي تا اندِكا فرش كن تيامه

 ياد ايل و ياد ايل هَني وابامه

 باز اُوي باد شمال نشست به لنگر

 بو گُل باوينه و كلوس و كنگر

 هي ايا به خَوم هنَي عهد جووني

 دي بيَو دستُم بگِر وَستُم ز زوني

 نامه اي بنويسُم سي كَس كسونُم

  بزنين به كِفت كُه هَف چو بُهونم

  بعد عمري اُن ايام خَرس به تيامه

 هر كُيه كه اِرِوم غم وانيامه

 دي نه اي شو بلند نه صو اِپاهه

 تَهده و گورُم يكي،ايلُم پناهه

  

          * * *

 بيَو نِهنگُم بوتِ بيَشنُم

 زِ بو گُل سور، تونه اِيَشنُم

 تو مونِس جون، بيو به جارم

 غيرّ خوتَم دي مونس ندارُم

 بيو ديارُم ز كِفتِ دارون

 دِلُمه والون به نم بارون

دلُم گره تَش ز حرف مردم

 هي قِو لِه ي گُل دورت بگَردُم

 وا مِن اي مال، نَل بزَنُم زال

هي گُل تي كال، هي گُل تي كال

ـــــ  ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  ـــــ

 قيصر امين پور:

 قافله بار اِكُنه دلُم و بارِس                       

 چي باري سَرِ دِلُم گَرت و غُوارِس

 قافله بار اِكُنه ز شاخُراسو                            

 دلم چي چاله تَشي منده وِ جاسُو

 تَش سُهري وِ دلُم زيدي و رَهدي             

 مَر ويدي بي سي تَشي ويدي و رَهدي

 زِ «گُتَند» تا دشتِ «اَوبيد» تا «عقيلي»                 

 همه جا سَوز آويدِه سَوز قَصيلي

 همه جا سَوز آويده غير ز دل مو                    

 اِي گره نِ ني گُشه زِ مشگل مو

 ز گُتَند زِيدُم و دَر تا شيخ سُليمو                         

 تا قيامت يادُمه اُو عهد و پيمو

 ز گُتَند زيدُم و در دينداتِه گَردُم                              

 تو گُل سورِ مُني مُو خار زردُم

 ز گُتَند زيدُم و دَر دينداته گَشتُم                              

 گُل سُهري نِه چيدُم جا تو نِيَشتُم

آسِمو اَوري گِره ز قِيل سِيا تَر                           

روز و شَو تي ره تونُم وا اِي تيا تَر

 بَخت تو چي رَختِ تو سَوزِ قَصيلي                     

 بَخت مو چي رَختِ مو سيا و نيلي

 وا كِتاوِ حافظُم گِرهمِه فالي                                 

 دِشمِنِت بينا چه فالي و چه حالي

 «سينه مالامال درد است اي دريغا مرهمي         

 دل ز تنهايي به جان آمد خدا را همدمي

 زيركي را گفتم اين احوال بين خنديد و گفت

صعب روزي بوالعجب كاري پريشان عالمي»! 

 



.: طراح قالب حسن قاسمی :.

کورش بزرگ: گفتار نیک ، کردار نیک ، پندار نیک